U izdanju “Summit Magazina” 1956. godine, pojavio se članak pisan od strane Jan i Herb Conna iz Kustera u Južnoj Dakoti. U članku predstavljaju ideju o takozvanom “Runner-u”, vezanom krugu od užeta, sa provučenim karabinerom i objašnjavaju moguće namene njihove ideje poput: produžavanje sidrišta, sidrenje oko stabala, korišćenje kao pojasa za spuštanje ili jednostavno kao deo opreme koji možemo ostaviti u steni nakon spuštanja. Apelovali su na većinu penjača da razmotre ideju korišćenja “Runner-a”. Sve do ovog trenutka, pa i mnogo godina kasnije, jedini prihvatljiv metod ukopčavanja užeta u klin je bio karabiner u karabiner.
Do kasnih 1950-ih godina, sve više penjača je prihvatalo ideju korišćenja “kruga od užeta”, kako bi spojili uže sa klinovima, heksovima, čokovima itd. Kako se industrija razvijala, napredovali su i materijali. Upotrebom novih materijala industrijski standard je skočio sa 1000kg na 5000kg nosivosti. Gurtne su počele da se izrađuju od čistog najlona ili najlona pomešanog sa “Dyneemom” ili “Spectrom”. Ovo su imena za polietilen ultra-visoke molekularne mase (Ultra High Molecular Weight Polyethylene – skraćeno UHMWPE). “Dyneema” i “Spectra” su uvek bele i samo bele, jedina boja koju gurtna može imati je od same boje najlona. To su lagane niti velike čvrstoće i visokih performansi. Ovakve gurtne su obično lakše i jače od čistih najlonskih.
Prema strukturi pletenja, gurtne mogu da budu pljosnate ili cilindrične. Nažalost zbog samog materijala, gurtne ne drže čvor kako treba i ukoliko su vezivane a ne fabrički šivene, savetuje se dobro zatezanje spajajućeg čvora (npr. kravatni čvor) i ostavljanje krajička većeg od 10cm.
Minimalna sila koju gurtna mora da izdrži na testu opterećenja je 22kN, sa tim što čvor koji spaja gurtnu, doprinosi umanjenju nosivosti.
Zbog mekoće tkanja i mogućnosti “upijanja čvora”, za vezane gurtne raznih dužina, savetuje se upotreba cilindrično pletenih gurtni.
